Canarische cultuur

De algemene cultuur van de Canarische Eilanden is erg gemoedelijk en vriendelijk. De mens leeft er in harmonie met de natuur: er is veel respect voor de natuurlijke schoonheid en charme van de eilanden.

De bevolking van de Canarische eilanden is gehecht aan haar diepgewortelde tradities en kunstnijverheid. De historie van de Canarische Eilanden is terug te vinden in mooie historische gebouwen en in de vele musea. Elk eiland is gespecialiseerd in een bepaalde ambacht, zoals borduurwerk, keramiek en houtsnijwerk.

Volksfeesten, optochten en evenementen hebben ook een belangrijke rol binnen de cultuur van de Canarische Eilanden. Vanwege het rooms-katholieke geloof heeft elk eiland zijn eigen feestdagen, zoals Mariafeesten en herdenkingsdagen van heiligen. Het hele jaar door kun je zien hoe de eilandbewoners feestvieren met processies, muziek en dans.




Geschiedenis

De Canarische Eilanden zijn ontstaan door een serie vulkaanuitbarstingen in de Atlantische Oceaan. Sommige legendes vertellen dat de Canarische Eilanden een overblijfsel van het verzonken rijk van Atlantis is, maar dat mag je met een korreltje zout nemen. De vroegste échte geschiedenis van de Canarische eilanden gaat terug naar de oude Romeinen, die de eilanden ontdekten. Rond de tweede eeuw voor Christus werden de eilanden bewoond door de Guanchen, een volk waarvan de herkomst nog steeds niet helemaal duidelijk is. Zij leefden in natuurlijke grotten of in lage hutten van steen. De Guanche-bevolking was verdeeld in verschillende koninkrijken, die regelmatige zware gevechten voerden. Na de val van het Romeinse rijk werden de eilanden in 1312 herontdekt door Lancilotto Malocello.

In 1344 kreeg Spanje de eilanden toegewezen door de toenmalige paus. De Guanchen verzetten zich hevig tegen deze verovering door Spanje. In 1402 werden Lanzarote, Fuerteventura, El Hierro en La Gomera eindelijk ingenomen. De Portugezen wilde ook aanspraak maken op de eilanden en dit leidde tot rivaliteit met Spanje. Pas in 1479 eindigde dit met een verdrag waarin de Canarische eilanden aan Spanje werden toegewezen.

Daarna groeide het aantal Europese kolonisten snel, en daarmee ook de industrie. Voornamelijk de suikerriet-teelt, wijnhandel en bananenteelt kwamen tot bloei. In de 16e en 17e eeuw werden de eilanden aangevallen door piraten en slavenhandelaren, maar het lukte ze niet om de eilanden te veroveren.

In 1912 werden er op alle eilanden instanties voor een beperkt zelfbestuur opgericht. Door de concurrentiestrijd tussen Gran Canaria en Tenerife werden de eilanden opgedeeld in twee provincies. Na Franco veranderde de machtsverhoudingen en in 1982 kregen de Canarische Eilanden de status van autonome regio.

Toen Franco besloot om de deuren van Spanje open te zetten voor Noord-Europese toeristen, profiteerde de Canarische Eilanden hier net zoveel van als het vasteland. Miljoenen toeristen bezoeken nu het hele jaar door de Canarische Eilanden.
De Canarische Eilanden keerden zich tegen Franco via de MPAIC-beweging (Movimiento para la Autodeterminación e Independencia del Archipiélago Canario), die in 1963 door Antonio Cubillo wordt opgericht.

In 1978 werd een nieuwe grondwet ingesteld in Madrid. Hierdoor werden de Canarische Eilanden een comunidad autónoma (autonoom gebied) in augustus 1982, maar bleven wel verdeeld in twee provincies.

De belangrijkste partij in de politiek van Canarische Eilanden sinds de eerste regionale verkiezingsoverwinning in 1995 is de Coalición Canaria (CC). Ze wilde niet dat de eilanden onafhankelijk van Spanje zouden worden, maar toch zette de CC de belangen van de eilanden vóór nationale overwegingen. Sommige groepen willen wel onafhankelijkheid voor de Canarische Eilanden en krijgen steeds meer aanhangers.

De immigratie vanuit Afrika en andere delen van de wereld heeft de bevolking van de Canarische Eilanden drastisch veranderd de afgelopen tien jaar. Duizenden immigranten zijn per boot vanuit Afrika naar de eilanden gevlucht. Dit heeft de Canarische Eilanden gedwongen om de samenwerking met Afrika een belangrijke prioriteit te geven. Ze hebben rond €17 miljoen geïnvesteerd in onderwijs, gezondheid en infrastructuur in Afrika. Vooral in vervoer en communicatie met het continent.

De afgelopen jaren waren ook een strijd tussen sterke ontwikkelingen van de Canarische Eilanden en de gezamenlijke inspanningen om de natuurlijke rijkdommen en schoonheid van de eilanden te bewaren. Politieke groepen, eilandbewoners en ecologisten zijn in constante discussie over de beste manier om de behoefte aan meer hotels en havens te combineren met de dringende behoefte om watervoorraden te behouden, zeevervuiling tegen te gaan en de natuur te behouden.